maandag 18 juli 2011

Levenspijnen...

Levenspijnen

Ik probeer het al een hele tijd...maar op de een of andere manier doe ik te moeilijk, of is het gewoon moeilijk om alledaagse levengevechtjes of zelfs grotere emoties aan het geduldig papier toe te vertrouwen.

En het lijkt bij sommigen zo makkelijk, om hun diepste geheimen aan de wereld toe te vertrouwen, en meestal ook nog op een manier dat de lezer zelfs geboeid is...knap, want dat kan ik volgens mij niet...en ik snap ook niet wat het is dat mij ergens tegenhoud om mijn "vertrouwelijke geheimen" te delen.

Gelukkig kan ik in mijn directe omgeving goed afkijken bij anderen in hoe hun zoiets aanpakken.

Zo vind ik het bijvoorbeeld vreemd van mezelf dat ik bij het zien van oorlogsbeelden of ander menselijk geweld wel geraakt wordt, maar er geen tranen vloeien...
Terwijl, als ik "gedwongen" wordt om zo'n programma als Spoorloos of Vermist mee te kijken, en 2 personen elkaar na lange tijd weer gevonden hebben, de tranen in mijn ogen opwellen....ik bedoel...dan zit er toch iets goed scheef...of niet ?

Ben ik zo afgestompt van al dat geweld dat het me al niets meer doet ?
Maar wel een beetje zoetsappig zitten te tranen als 2 mensen elkaar hervinden ?

Ben ik bang om alleen gelaten te worden ?
Of heb ik problemen met afscheid nemen ?

Kijk...en dan lees ik zo'n stukje een paar keer en denk ik...is dit het ?
Is dit alles wat ik naar buiten kan of durf te brengen ?
Ik wil het ergens wel...maar het is zo lastig...het lijkt haast wel of er iets is dat mij tegenhoud.

Sterker nog, dit zijn momenten waarop ik me aan mezelf begin te ergeren, wat is dat toch ?
Is dat gewoon de aard van het beestje ? Mijn introvert zijn ?
Is dit nu mijn EGO ?

Als ik ook nu weer het stukje hierboven lees denk ik, het gaat nergens over...dit is gewoon weer oppervlakkig gelul.

Ik laat het maar weer eens even rusten...ik kan toch wel zo moe van mezelf worden....

zaterdag 2 juli 2011

Wat is het ?

Wat is het ?

Wat is het dat mij doet schrijven ?

Wat is het dat er voor zorgt dat ik nu een stukje moet en zal schrijven over waarom ik schrijf ?


Is het voor een toevallige bezoeker van dit blog ?
Nee, dat lijkt me niet, aangezien ik bijna nooit wat schrijf en veel voor mezelf houd...mijn gedachten, dat kan een ge-aardheids trekje zijn, of niet, maar ik heb er schijnbaar toch last van.

Het wordt hoog tijd dat ik wat gedachtenspinsels voor mijzelf op een rijtje ga zetten.
Want er zijn nog een behoorlijk aantal zaken niet duidelijk voor mijzelf, over hoe ik functioneer, of niet.

Waarom wil ik mij profileren op het wereldwijde web ?
Wil ik tegen beter weten in Siegfried Aidsen ?
Heb ik die aandacht nodig om mijn EGO te strelen ?
Is het een verkapte poging om mijn frustraties te uitten ?
Is het mijn pijn van zien dat we alles kapot maken ?
Is het mijn pijn van zien dat onze "onbewust" groeiende genocide niet bespreekbaar is ?
Of ben ik gewoon een laffe lul die af en toe de ballen vind om iets te schrijven om te schockeren? Ik herken wel wat rebels in mijzelf, maar dat kan ook een uiting van de tijd zijn.
Is het mijn ontzag voor de oude wijsheid van weleer ?


Bij God ik zou het niet weten, soms heb ik het gevoel dat het een combinatie van alle redenen hierboven is en nog een aantal waar ik nog niet achter ben gekomen...

Van Siegfried's research weet ik ondertussen dat erflast of erfzonde een zeer grote rol speelt.(gestuurd door kosmische wetten, maar ik wil even op Aarde blijven)
En het zal ongetwijfeld de reden zijn waarom ik nu iets probeer te achterhalen in wat mij doet leven, of beter gezegd, overleven.

En ik mag echt niet klagen, ik heb werk, een dak boven mijn hoofd, een geweldig gezinnetje, ik functioneer nog enigzins in de gemeenschap en ik kan net zo gemeen doen als ieder ander, dus dat is het niet...of toch wel ?
Is het mijn angst om dat alles te verliezen ?
Dat zal zeer zeker een hele grote factor zijn en tegelijkertijd weet ik dat ik daar ergens totaal geen controle over heb...

Is het een rare uiting van dankbaarheid voor het verhaal dat ik gekregen heb ?
Is het omdat ik dat verhaal gekregen heb en ik daar mooi weer mee wil spelen ?


Lachen is het wel...wat een gezeur als ik dit zo teruglees...en toch moet ik gewoon vaker gaan schrijven want er gaat af en toe te veel door mijn hoofd...misschien dat dit geklieder me achteraf wat meer inzicht in mijzelf kan geven...

En als het ook dat niet doet, dan heb ik in ieder geval mijn steentje bijgedragen aan het vervuilen van het wereldwijdeweb dat we gespannen hebben en ons al langzaam in een wurggreep begint te houden, en ook dat willen maar bar weinig mensen zien.